
Hədəf bəzilərinin təsəvvür etdiyi kimi, səhabələrə tənə vurmaq deyil. Hədəf, sadəcə sələfilərin gizlətməyə çalışdıqları tarixi həqiqəti üzə çıxarmağa səy göstərməkdir.
Səhabələr arasında, xüsusən Hz.Əli (ə) və bəzi məşhur səhabələr arasında "qardaşlıq əlaqələri" haqqında əfsanələr hər zaman təbliğ edilməyə çalışılır. Əziz əhli-sünnə nümayəndələrinin inancına hörmət etməklə bərabər, bu kimi faktlar haqqında danışmamalarını tarixə xəyanət kimi qiymətləndiririk. İnanc öz yerində, nəyə inanmaqda sərbəstsiniz. Ancaq təraxi gizlətməkdə, əsla!
Tarix bizə Bilalın xilafət məsələsində mövqeyi ilə bağlı çox şey nəql etmədiyi üçün bu barədə qəti söz demək mümkün deyil. Lakin əlimizdə mövcud olan məlumatlardan onun ilk xəlifələrə müxalif olduğu başa düşülür. Buna dəlalət edən şeylərdən biri Ömərin Bilalı Şama göndərməsidir. Mirzə Nuri “Xatimətül-müstədrək” kitabında belə nəql edir:
Aşağıda hörmətli oxuculara göstərəcəyimiz faktlar hər nə qədər təəssüfverici olsa da, reallıqdır. Əfsuslar olsun ki, əsrlər boyu İmam Əli ibn Əbi Talibə (əleyhis-səlam) qarşı tutulan haqsız mövqe hələ də davam etməkdədir, hələ də o Həzrətlə döyüşə qalxan şəxsləri bir şəkildə müdafiə edilməyə çalışırlar. Aşağıda bunun bir nümunəsini və ona verəcəyimiz cavabı görəcəksiniz.
Təbuk səfəri bir neçə səbəbdən islam tarixinin ən diqqətə layiq hadisələrindəndir. Bu hadisəni yaddaqalan edən şeylərdən biri Hz.Peyğəmbərin (sallallahu əleyhi və alihi və səlləm) İmam Əli (əleyhis-səlam) haqqında "Ey Əli! Mənim sənə olan nisbətim, Harunun Musaya olan nisbəti kimidir. Yalnız bir fərqlə ki, məndən sonra peyğəmbər yoxdur." buyurmasıdır.
Əziz müsəlmanlar, inkar olunmaz faktdır ki, Əməvi siyasətinin başlıca məqsədlərindən biri həqiqi İslamın təbliğçiləri olan Əhli-beytin (əleyhimus-səlam) insanlar arasında nüfuzunun aşağı salınması, onların fəzilətləiri barədə hədislərin gizlədilməsi və əks olaraq, onları aşağılayan rəvayətlərin uydurulması olmuşdur. Təsadüfi deyil ki, Əməvilər dövründə illərlə Allah Rəsulunun (səllallahu əleyhi və alihi) minbərindən başda Hz.Əli (əleyhis-səlam) olmaqla, Əhli-beyt (əleyhimus-səlam) üzvləri və onları sevənlər lənətlənmiş və təhqir edilmişdir.
Bağışlayan və Mehriban Allahın adı ilə
İbrahim Əbu Rafe: Onun üçün bir neçə ad qeyd ediblər: İbrahim, Əsləm, Yəsar, Əbdür-Rəhman, Hürmüz. Məşhur künyəsi isə Əbu Rafedir. O, Peyğəmbərin (s) azad etdiyi qullardan biri idi. Birinci Abbas ibn Əbdül-Müttəlibin qulu idi. Abbas da onu Peyğəmbərə (s) hədiyyə etmişdi. İbrahim Abbas İbn Əbdül-Müttəlibin İslamı qəbul etməsi müjdəsini Peyğəmbərə (s) müjdə verdikdə Peyğəmbər (s) onu azad etdi.1
Əhli-sünnəyə görə şeytan Ömər ilə üz-üzə gəlməkdən belə çəkinir. O, hətta Ömərlə üz-üzə gələrsə, yolunu dəyişir. Yəni, şeytan Ömərin olduğu məkanı tərk edir və heç vaxt onunla üzləşmyə cəsarət etmir. Görünür İbn Teymiyyə əhli-sünnə ilə eyni fikirdə deyil.
Kitab: "Səhih" Buxari, c.3, səh., 100, bab 156 "Ramazanı gözəl şəkildə keçirən şəxsin fəziləti", hədis 256.
Müəllif: İbn Teymiyyə
Kitab: "İxtilaful-umməti fil-ibadat", səh: 33
Vəhhabilər, səhabə və münafiqlərin rüsvayçı əməllərini gizli saxlamağı əmr edir, bu barədə danışmağı qadağan edirlər. Qadağaya məhəl qoymayanları cəzalandırırlar.
Müəllif: Cəlaləddin Süyuti
Kitabın adı: Xəlifələrin tarixi, səhifə 135
Əbu-Hüreyrənin çox hədis rəvayət etdiyinə görə ondan bir əhvalat nəql edirəm:
- Bütün hədis yazan alimlər ittifaq ediblər ki, Əbu-Hüreyrə Rəsulullahdan (s) ən çox hədis nəql edən şəxsdir. Rəvayətə görə, Əbu-Hüreyrə Rəsulullahla (s) üç il, digər rəvayətə görə isə bir il doqquz ay səhabəlik etmişdir. Əbu-Hüreyrədən Əhli-sünnətin səhih kitablarında 5374 hədis nəql olunub. Buxari ondan 446 hədis rəvayət edib.
İbn Əbi Şeybə "Əlmusənnəf" kitabı, 579-cu səhifə
Səhihi-Buxari, Kitabi-səlat, 109-cu səhifə, "Darul-kutubul-Elmiyyə" nəşriyyatı, Livan-Beyrut.
Onlardan biri dedi: "Malik ibn Duxayşin və ya Duxşun haradadı?" Onlardan (səhabələrdən) bəzisi dedi: "O münafiqdir. Allahı və onun Rəsulunu sevmir."
Qazi Əl-Ənsari, Əhadisu-ş-şuyuxu-s-siqat (Məşyəxəti-l-kubra) kitabı, 1117-ci səhifə.
Əbdul-lətif ibn Əbi Rabi, "Nuzum əl-Fəraid" kitabı, cild 1, 133-cü səhifə