Müəllif iddia edir: “Kuleyni rəvayət edir: “Şiələrimizdən savayı bütün insanlar zinakar (və ya əxlaqsız qadınların dedi) qadınların övladlarıdır” (“ər- Rovzə”, 8/135)”.

Müəllif iddia edir: “Tarix kitabları Hülakilərin Bağdada daxil olduqlarında orada nələr etdiklərini bizə danışır. Onlar tarixin gördüyü ən böyük qırğınları törətdilər.

Müəllif iddia edir: “Bu fəsli mövzunu cəmləyəcək sözlərlə yekunlaşdırmaq istəyirəm. Həmin sözlər Seyid Nemətullah Cəzairinin nasibilərin (əhli-sünnənin) hökmü ilə bağlıdır. Deyir: “Onlar şiə alimlərinin icmasına (yekdil rəyinə) əsasən, kafir və nəcisdirlər, yəhudi və xristianlardan pisdirlər. Nasibilərin əlamətləri imamətdə hər kəsi Əlidən üstün bilmələridir” (“əl-Ənvarun-Numaniyyə”, 2/206, 207)”.

Müəllif iddia edir: “Qeyd: Şiələrin əhli-sünnəyə qarşı nifrətləri bənzərsiz bir nifrətdir. Bu səbəbdəndir ki, fəqihlərimiz əhli-sünnəyə yalan danışmağı, onlara qarşı yalan ittihamlar irəli sürməyi, iftira atmağı və rəzil sifətlərlə vəsf etməyi icazəli biliblər”.

Müəllif iddia edir: “Hişam (!) İmam Kazımın həbs edilməsinə, sonda öldürülməsinə səbəb olmuşdur. Kəşşinin “Rical”ında yazılır: “Hişam ibn Həkəm azmış, azdıran və Əbul-Həsənin (r.a) qətlinə şərik olan kəsdir” (səh.229)”.

Müəllif iddia edir: “Gəlin birlikdə bu mətni də oxuyaq:

Muhəmməd ibn Fərəc Rüxxəci deyir: “Əbul-Həsənə məktub yazaraq Hişam ibn Həkəmin Allahın cisim olması və Hişam ibn Salimin (Cüvaliqi) isə Onun surəti haqda sözlərini soruşdum”. Mənə belə cavab yazdı: “Özündən çaşqınlığı uzaqlaşdır və Şeytandan Allaha pənah apar. O iki Haşimin söylədikləri doğru deyildir” (“Üsulul-kafi”, 1/105; “Biharul-ənvar”, 3/288; “əl-Füsulul-mühimmə”, səh.51).

Hişam ibn Həkəm Allahın cisim olduğunu, Hişam ibn Salim isə Onun surət və formaya malik olduğunu iddia edirdilər”.

Müəllif iddia edir: “Təbəristandan çıxmış üç nəfəri mülahizə edək: 1. Mirzə Hüseyn ibn Təqi ən-Nuri Təbərsi – “Fəslul-xitab fi isbati təhrifi kitabi rəbbil-ərbab” kitabının müəllifidir. O, öz əsərində Quranın təhrif olunduğunu isbatlamaq üçün minlərlə rəvayət, fəqih və müctəhidlərin sözlərini toplamışdır. Onun kitabı hər bir şiənin alnında rüsvayçılıq möhürüdür”.

Müəllif iddia edir: “Zürarə ibn Əyun:

Şeyx Tusi onun barəsində yazır: “Zürarə xristian ailəsindəndir. Onun babası Sunsundir. Subsun olduğu da deyilib. Xristian rahibi idi. Atası isə Bəni Şeyban qəbiləsindən bir şəxsin rumlu köləsi olub” (“əl-Fehirist”, səh.104)”.

Müəllif iddia edir: “2. Əhməd ibn Əli ibn Əbu Talib ət-Təbərsi – “əl İhticac” kitabının müəllifi.

Bu yerdə müəllifin bir haşiyəsi də vardır: “O, özünə bu adı maskalanmaq məqsədilə götürmüşdür ki, rahatlıqla öz zəhərli düşüncələrini yaya bilsin. Belə bir şəxsin Möminlərin əmirinin (s) tapdadığı torpağa belə özünü nisbət verməsi düzgün deyildir. Həqiqətdə isə onun nə əsli-nəcabəti və nə də tərcümeyi-halı məlum deyildir”.

Müəllif iddia edir: “İbrahim ibn Muhəmməd Xəzzaz və Muhəmməd ibn Hüseyn rəvayət edirlər: “Əbul-Həsən Rzanın (r.a) yanına gəldik, Muhəmmədin öz Rəbbini otuz yaşlı gənc bir oğlan şəklində gördüyünün və iki ayağının olduğunun rəvayət edildiyini söylədik və dedik: “Hişam ibn Salim, bir taqlı və Meysəmi deyirlər: “O, arxasınadək boşdur, qalan hissəsi isə doludur...” (“Üsulul-kafi”, 1/101, “Biharul-ənvar”, 4/40)”.

Müəllif iddia edir: “Hicri 1076-cı ildə (miladi 1665-ci il) vəfat etmiş inanılan Şeyx Seyid (!) Hüseyn ibn Seyid Heydər əl-Kərəki əl-Amili deyir: “əl-Kafi” kitabı hər bir hədisinin İmamlara (ə) yetişən istinadları ilə əlli kitabdan (fəsildən) ibarətdir” (“Rəvəzatul-cənnat”, 6/114).

Müəllif iddia edir: “Gəl, mənimlə birlikdə bu cümlələri oxuyaq: Xunsari deyir: “Özündə bir neçə fəsli cəm edən “Rövzə” kitabının Kuleyninin qələmə aldığı “əl-Kafi” kitabının bir hissəsi olub-olmadığına, yoxsa ona sonradan əlavə edildiyinə dair ixtilaf etmişlər” (“Rəvəzatul-cənnat”, 6/118)”.

Müəllif iddia edir: “3. Fəzl ibn Həsən Təbərsi – “Məcməul-bəyan fi təfsiril Quran” kitabının müəllifi. Bu təfsirini yalan qənaətləri və saxta yozumları ilə doldurmuşdur. Onun bu təfsiri quru və sadə təfsir qaydalarına müxalifdir”.

Müəllif iddia edir: “Gəlin şiəlikdəki digər yad ünsürlərə nəzər salaq. Onlar bizim mötəbər kitablarımız və vacib mənbələrimizlə oynamışlar. Oxucunun bu oyunun miqyasının nə qədər uzaqlara getdiyini anlaması üçün nümunələr gətirək.

Müəllif iddia edir: “Onların yazdıqları kitablar İslam dininə daha çox zərbə vurmuşdur. Əgər şərqşünasların İslam dinini hədəfə alan yazıları ilə “Fəslul xitab” kitabını müqayisə etsək, bu kitabın İslama daha çox zərbə vurduğunun şahidi olarıq. Onların digər müəlliflərinin də kitabları belədir”.

Müəllif iddia edir: “Təbəristan və onun qonşu məntəqələri Xəzər yəhudiləri ilə doludur. Təbərsilər İslam adı altında gizlənən xəzərli yəhudilərdir”.

Müəllif iddia edir: “Gəlin, Qaim və Müntəzər kimi tanınan on ikinci imamın zühur etdikdə hansı əməllər edəcəyinə baxaq: 1. Ərəblərin üzərinə qılınc qaldıracaq; Məclisi rəvayət edir: “Müntəzər ərəblərin üzərində Qırmızı Cəfrlə davranacaq, bu isə qətllərdir” (“Biharul ənvar”, 52/318)”.

Müəllif iddia edir: “Hindistana səfərim zamanı Seyid Dəldar Əli ilə görüşdüm. O mənə özünün “Əsasul-usul” kitabını hədiyyə etdi. Kitabının 51-ci səhifəsində belə qeyd edirdi: “İmamlardan (ə) nəql edilən hədislər olduqca ixtilaflıdır, az qala elə bir hədis yoxdur ki, onun ziddinə hədis olmasın. Hər bir rəvayətin əks mənalı hədisi vardır”. Bütün bunlar bir çox şəxsin şiə məzhəbindən üz döndərməsinə səbəb olmuşdur”.

Müəllif iddia edir: “İndi isə əhəmiyyətdə “əl-Kafi”dən sonra ikinci olan dörd səhih (!) kitabdan digərinə nəzər salaq. Bu, Nəcəf hövzəsinin təsisçisi Şeyx Tusinin “Təhzibul-əhkam” kitabıdır. Fəqih və alimlərimiz hal-hazırda həmin kitabda 13590 hədisin olduğunu qeyd edirlər. Halbuki kitabın müəllifi olan Tusi özünün “Uddətul-usul” kitabında “Təhzibul-əhkam” kitabında 5000 mindən artıq hədis topladığını yazır. Yəni hər bir halda 6000 mindən artıq deyil. Bəs kitabdakı hədislərin sayını dəfələrlə aşan bu qədər hədisi ora kim əlavə edib?”

Müəllif iddia edir: “Səfəvi dövləti qurulduqda rəvayətlər uydurmaq və onları İmam Sadiqin (ə) və digər İmamların (onlara Allahın salamı olsun!) adlarına nisbət vermək üçün böyük imkanlar yarandı”.

Müəllif iddia edir: “Quranın təhrif edilməsinə dair fikirləri araşdırdıq, ilk belə iddianın Süleym ibn Qeys əl-Hilalinin (h.q.90-cı il) kitabında ortaya atıldığını görürük. O, yalnız iki rəvayət qeyd edilir. Bu, şiələrin yazılmış olan ilk kitabıdır. Orada bu iki rəvayətdən savayı heç bir şey yoxdur. Ancaq Süleym ibn Qeysdən əsrlər sonra qələmə alınan mötəbər kitablarımıza müraciət etsək onların təhrif barədə rəvayətlərlə dolu olduğunu görəcəyik. Hətta Nuri Təbərsi özünün “Fəslul-xitab” kitabında təhriflə bağlı mindən artıq rəvayət qeyd etmişdir”.

Müəllif iddia edir: “İndi isə şiəlikdəki yad ünsürlərin digər növünə nəzər salaq.

Bu problem on ikinci imamla bağlıdır və olduqca ciddi bir problemdir.

Müəllif iddia edir: “Qeyd etməliyik ki, “yoldaşlarımız” onlar üçün on iki imam da seçiblər. Bu, məqsədyönlü bir əməldir. Bu rəqəm Bəni-İsrailin nəsil köklərinin sayı ilə eynidir. Bununla da kifayətlənməyiblər, özlərinə “On iki imamçılar” adını götürüblər”.

Müəllif iddia edir: “Bu paraqrafı rəvayət edilən qorxunc bir hədislə başa vurmaq istəyirik. Məclisi Əbu Abdullahdan (r.a) rəvayət edir: “Əgər camaat Qaimin zühur etdikdə nələr edəcəyini bilsəydi, onun (bəzi insanlara qarşı) törədəcəyi qətlləri görməmək üçün onların əksəriyyəti zühuru görməməyi arzulayardı... hətta camaatın çoxu deyəcək: “Bu, Muhəmmədin ailəsindən deyildir. Əgər Muhəmməd ailəsindən olsaydı, mərhəmətli davranardı” (“əl Bihar”, 52/353; “əl-Ğeybə”, səh.135)”.

Müəllif iddia edir: “3. Ali Davudun hökmünü icra edəcək: Kuleyni İmam (ə) zühur etdikdə Ali Davud kimi hökm verəcəyi və şahid tələb etməyəcəyi ilə bağlı ayrıca bir fəsil yazıb. Əbu Abdullahdan rəvayət olunur: “Ali Muhəmmədin Qaimi qiyam etdikdə Davud və Süleymanın hökmü ilə hökm verəcək, şahid tələb etməyəcək” (“Üsulul-kafi”, 1/397)”.

Müəllif iddia edir: “Məclisi deyir: “Qaimin ilk görəcəyi iş bu ikisini (yəni Əbu Bəkr və Öməri) qəbirdən sağlam vəziyyətdə çıxarıb küləklə sovuracaq və məscidi uçuracaq” (“Biharul-ənvar”, 52/386)”.

Müəllif iddia edir: “2. Məscidul-həramı və Peyğəmbər məscidini uçuracaq. Məclisi rəvayət edir: “Qaim Kəbəni uçurub qədim təməli üzərinə qaytaracaq, həmçinin Peyğəmbər məscidini də uçurub ilk təməli üzərində tikəcək” (“Biharul-ənvar”, 52/338; “əl-Ğeybə”, Tusi, səh.282)”.

Müəllif iddia edir: “Məclisi rəvayət edir: “Qaim yeni işlər icra edəcək, yeni kitab gətirəcək və yeni hökmlər verəcək” (“Biharul-ənvar”, 52/354; “Ğeybətun Numani”, səh.153). Əbu Abdullah (r.a) deyir: “Mən sanki camaatın Rüknlə Məqam arasında ona yeni kitab üzərinə beyət etdiklərini onu görürəm” (“Biharul-ənvar”, 2/135; “əl-Ğeybə”, səh.176)”.

Müəllif iddia edir: “Şiələri İslam ümmətindən uzaqlaşdıran ən böyük yad amil onların cümə namazını tərk etmələri, yalnız məsum imamın arxasında qılınan cümə namazının icazəli olduğuna hökm vermələridir. Ancaq son vaxtlarda hüseyniyyələrdə cümə namazının qılınmasının icazəli olduğuna dair fətvalar verilməkdədir. Bu, böyük bir nailiyyətdir. Allaha həmd olsun ki, ali mərcələrimizi bu əmələ təşviq etməkdə mənim böyük xidmətim olmuşdur. Mən buna görə mükafatımı Allahdan diləyirəm”.

Müəllif iddia edir: “Əbu Abdullahdan (r.a) rəvayət olunur: “Allah münafiqlər haqqında elə bir ayə nazil etməmişdir ki, şiəlik iddiasında olanlara şamil olmasın” (“Rical”, Kəşşi, səh.254, Əbu Xəttab).

Atam, anam Əbu Abdullaha fəda olsun, o, doğru söyləmişdir. Əgər münafiqlər barəsində nazil olan ayələr şiəlik iddiasında olan kəslərə aiddirsə, mənim necə onlarla bərabər qala bilərəm?!

Məgər bundan sonra onların Əhli-Beyt məzhəbində olduqlarını iddia etmələri düzgün sayıla bilərmi? Məgər onlar Əhli-Beyti sevdiklərini iddia edə bilərlərmi?”